– Имрӯз Шумо ҳамчун модар, баъди қазияе, ки писари Шумо ба сари сайёҳони хориҷӣ овард, дар кадом ҳолати рӯҳӣ қарор доред?
-Ман ҳамчун модар дар як ҳолати бисёр вазнини рӯҳӣ қарор дорам. Ҳам назди мардум ва ҳам назди хешу табор, муҳимтар аз ҳама, назди роҳбари давлат, Пешвои муаззами мо, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон шармандаам. Чӣ тавр шарм надорам, дар ҳоле ки Эмомалӣ Раҳмон ба кишвар сулҳ оварду писари ман барин гумроҳшудагон, ин оромиро халалдор мекунанд. Аз як тараф ба фарзандам ҳам нафрат дорам, аз ҷониби дигар дилам ба ӯ месӯзад, зеро ман модарам. Ман розӣ будам, ки худамро парронаму фарзанди ман ба ин кор даст назанад.
– Мебинам, ки Шумо рӯҳияи баланди ватандустӣ ва ба роҳбарияти кишвар эҳтироми хоса доред, аммо чӣ гуна шуд, ки фарзандатон, ки «ними тани Шумост» гумроҳ шуд?
-Ростӣ, ҳайронам. Фақат ҳаминро мегӯям, ки фарзанди маро фиреб доданд, зеро ман фарзандамро хуб тарбия карда будам. Писари ман чанд забонро медонист. Ҳатто як замон дар донишгоҳе, ки таҳсил мекард, ӯро раиси донишҷӯён таъин карда буданд. Шод будам, ки ӯ номбардори падару модараш гаштааст. Аммо намедонам, ки ин нобакорон чӣ тавр ӯро аз роҳ бароварданд.
– Киро дар назар доред?
– Албатта, Кабирӣ ва ДИИШ-ро дар назар дорам. Онҳоеро дар назар дорам, ки аз рӯи бухлу ҳасад намехоҳанд, ки дар кишвари мо оромӣ ҳукмрон бошад.
– Чӣ тавр Шумо дарк кардед, ки писаратон гумроҳ шудааст?
-Ман инро дарк карда наметавонистам. Як вақт ӯ гуфт, ки барои мардикорӣ ба Руссия меравад. Дар ин миён занг ҳам мезад. Мегуфт, ки ҳамроҳи рафиқонаш иҷора нишастааст. Як маротиб аз Дубай занг зада буд. Вақте пурсидам, ки чӣ кор мекунад онҷо, гуфт, ки барои тиҷораташ омадааст. Чанд рӯз қабл аз содир кардани ҷиноят, вақте ба хона омад, либосҳояш даридаву фарсуда буд. Дилам сӯхту 400 сомониаш додам, то либоси дуруст харад. Як рӯзи дигар гуфтам, ки биё муаллими забони англисӣ шав. Розӣ шуд. Рафту бо касе маслиҳат кард ва гуфт, ки ба ӯро ба кор қабул кардаанд. Дилам пур шуд, ки писарам акнун ба кор даромад. Як рӯз дар хонаи хешам будам. Ба ман занг зада гуфтанд, ки ба хона оям. Вакте омадам, хонаам мотамхона буд.
– Шумо гуфтед, ки модар бо шер ҷанг мекунад. Мехостам фаҳмам, ки чӣ кореро ба сомон расонидан мехоҳед?
-Аз рӯи шунидам, ба наздикӣ дар Варшава ҷаласаи навбатии САҲА баргузор мешудааст. Ман аз ҳукумат мехоҳам, ки барои иштироки ман дар ин ҷаласа кӯмак кунад. Ман ба Варшава меравам ва ин муроҷиати худро ба онҳо мерасонам. Дар сурате, ки ин созмонҳои байналмиллалӣ аз Кабирӣ пуштибонӣ кунанд, ман худро назди бинои ин созмон оташ мезанам. Ман арзи тамоми модарони тоҷикро ба онҳо мерасонам. Зеро маҳз онҳо фарзандони моро гумроҳ кардаанд. Агар мо Кабириро ба ҷавобгарӣ накашем, пас сад Ҳусейни дигар қурбони манфиатҳои ин тоифа мегардад. Кабирӣ натавонист, ки ҳизбашро дар фазои ороми сиёсӣ нигоҳ дорад. Ба ӯ тамоми имконятҳоро дода буданд. Вақте ӯ шахси ноӯҳдабарост, пас чи гуна метавонад, дар тариқи созмонҳои байналмиилалӣ аз кишвари мо интиқод кунад? Ман ҳамчун модаре, ки ганҷи худро ба ҷурми Кабирӣ аз даст додааст, ба ӯ нафрат дорам.
-Қаблан писари Шумо дар бораи ҲНИ ягон маълумот дошт? Боре дар ин бора бо Шумо суҳбат дошт?
– Боре ҳам нашуидаам, ки ӯ дар ин бора сӯҳбат карда бошад. Танҳо ба наздикӣ, аниқтараш пас аз оне ки ӯ ин ҷиноятро содир кард, ман ҳуҷҷатеро дидам, ки аъзои ҲНИ будани фарзандамро тасдиқ мекард. Ман гумон мекардам, ки фарзанди ман барои ҳукумату ватани хеш хизмат мекунад. Агар медонистам, ки фарзандам гумроҳ шудааст, ӯро баста, дар хона нигоҳ медоштам, ба берун баромадан намемондам. Инҷо як нақл ба хотирам расид. Як зани амрикоӣ вақте мефахмад, писараш фардо бо душманон ба Ватан ҳамла мекунад, шаб ба пушти писараш бо корд мезанад. Писараш лётчик будааст. Ин воқеа замони ҷанги ИМА ва Куба рух дода буд. Вақте аз аз модар пурсиданд, ки чаро фарзандатро ба корд задӣ, гуфтааст, ки агар ман фарзандамро ба корд намезадам, имрӯз ӯ ба дили ҳазор модари дигар корд мезад.
-Имрӯзҳо муносибати мардум ба Шумо чи гуна аст?
-Қабл аз ин воқеа, мардум дар ҳама кор аз ман маслиҳат мепурсиданд. Дар маъракаҳо бологузар будам. Имрӯз бошад, аксарияти онҳо нисбати ман назари дигар доранд. Аммо ҳастанд онҳое, ки дилбардорӣ карда мегӯянд, ки ғамгин нашавам, на ман балки писари гумроҳи ман ба ин кор даст задааст ва ӯ худаш ҷавобгар аст.
-Шумо айни замон бо кӣ вохӯрдан мехоҳед?
-Бо Президенти кишвар, Пешвои миллат, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон. Мехоҳам ба ӯ бигӯям, ки маро чун модар бубахш. Аммо ман гуфта наметавонам, ки фарзанди маро бубахшад. Боз мегӯям, ки тамоми қувваи худатонро барои нест кардани ин тоифа сафарбар кунед.
– Агар Шумо бо Кабирӣ вохӯред, ба ӯ чӣ мегӯед?
– Агар бо Кабирӣ вохӯрам, гулӯи ӯро ба дандонҳоям меканам. Мегӯям, ки ту як фосиқ ҳастӣ. Писари маро қурбон кардӣ. Ман наметарсам. Медонед, ки модар бо шер ҷангидааст. Кабирӣ кист ки ман аз ӯ сари тарс дошта бошам? Кабирӣ аз хоҷагони хориҷияш пул гирифта, нақшаҳои онҳоро амалӣ мегардонад. Мегӯям, ки чанд зану чанд бӯстонсаро дошта метавонед, ҳаррӯз дар кишварҳои хориҷӣ кайфу сафо карда мегардед, аммо онҳоеро Шумо гумроҳ кардеду мекунед ба ҷои Шумо ҷавоб медиҳанд. Боз мегӯям, ки:
Ислом ба зоти худ надорад айбе,
Ҳар айб ки ҳаст, дар мусалмонии туст.
– Расонаҳои расмӣ навишта буданд, ки писари Шумо дар Эрон таълими идеологӣ гифта, барои содир кардани ҷиноятҳои вазнин дар Руссия ҳам ба ҳабс кашида шуда буд. Шумо аз ин қазияҳо огоҳӣ доштед?
– Не, ман огоҳӣ надоштам. Ман модарам. Ба фарзандам боварӣ доштам. Гумон мекардам, ки фарзандам дар роҳи дуруст аст, мехонад ва барои ватану миллаташ хизмат мекунад. Аммо афсус, ки фарзанди маро тоифаи бадхоҳе гумроҳ карданд.
– Кормандони милиса ба Шумо чӣ гуна муносибат доранд?
– То ин воқеаҳо ба ман мегуфтанд, ки кормандони милиса ба ҷинояткорон ва хешу таборони онҳо муносибати хуб надоранд. Аммо кормандони милиса бо ман муносибати хуб карданд. Ман миннатдорам аз онҳо.
– Шумо ба ҳайси як модаре, ки писаратон гумроҳ шудааст, ба ҷавононе, ки аз Кабирӣ думболагирӣ ва аз ифротгароён пуштибонӣ мекунанд чӣ гуфтан мехоҳед?
-Ман ба ҷавонон гуфтаниам, ки онҳо бояд ба ин сафсаттаҳо бовар накунад. Бояд ҳар паёми пешвои муаззами мо, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро гӯш кунанд. Хизматҳои ҳукумат ва роҳбарияти кишварро ба инобат гиранд. Бояд ба он хунхорҳое, ки ҷавононро гумроҳ мекунанд бовар накунанд. Ба хориҷа нараванд.
– Ташаккур барои сӯхбат!.
«Фараж»
