Ҳамду сано Худовандро, ки Паёмбари худро барои ҳидояти мардум мабъус гардонд.
Мувофиқи таълимоти ислом, итоат ба амри султон воҷиб буда, ҳамаи моро зарур аст, ки дастуру ҳидоятҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро сармашқи зиндагии худ қарор диҳем.
Ҳамасола дар Паёми Пешвои миллат масъалаи экстремизм ва терроризм, ки яке аз масоили ташвишовар боқӣ мондааст, мавриди таваҷҷуҳи Сарвари давлат қарор мегирад. Дар ин маврид Сарвари давлат чунин ибрози андеша карда буданд: «… Мо шоҳиди содир шудани амалҳои мудҳиши террористӣ дар Осиёву Африқо ва Аврупову Амрико гардидем ва қариб рӯзе нест, ки сокинони ин ё он гӯшаи ҷаҳон қурбони ҷиноятҳои террористӣ нагарданд… Мо бояд ҳамеша дар назар дошта бошем, ки терроризм ва террористро ба худӣ ва бегона, ашаддӣ ва ислоҳгаро ё хубу бад ҷудо кардан мумкин нест». Баръакс, тавре ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон борҳо таъкид доштанд, “террорист ватан, дин, мазҳаб ва миллат надорад. Зуҳуроти терроризм ба суботу амнияти кураи замин хавфу хатари бениҳоят зиёд дорад».
Террор худ падидаи номатлуб буда, дар дини ислом гуноҳи кабира маҳсуб мешавад. Аз ҷумла Паёмбари гиромӣ (с) дар ҳадиси Шариф фармудаанд: «Ҳар гоҳ мусулмоне ба муқобили бародараш силоҳ бардорад, фариштаҳои Худованд ӯро лаънат мехонанд».
Бояд гуфт, ки дар арсаи байналмилалӣ то ҳол ислом ба ягон ҳизб, ба ягон ҳаракат муҳтоҷ набуду нест. Аз номи ислом баромад кардани баъзе гуруҳҳо ба ҷомеа зарари калон дорад. Агар шуморо ҳам пурсем, албатта мегӯед, ки “алҳамдулиллоҳ, мусалмон ҳастам”. Раванде, ки ҳизби мамнуи наҳзати исломӣ овард, биёр ноҷоиз буд, ки ба ҷомеа зиён расонд. Пас, барои ҳамин, бигузор ин барои мову шумо як дарс бошад.
Ҳар кӣ н-омӯхт аз гузашти рӯзгор,
Низ н-омӯзад зи ҳеҷ омӯзгор.
Як ба ёд оваред, Тоҷикистон хун мегирист.
Ин замин бисёр вақт майдони ҳарбу зарб буд,
Ин замин сероб аз хуни шаҳидони ман аст.
***
Аз ҷавонон ба ҷаҳон номи накӯ мемонад,
Фасли гул мегузарад, лаззати бӯ мемонад.
Ин ҷаҳон косаи даврест барои ҳама кас,
Ҳама чиз мегузарад, дидаву рӯ мемонад.
Дар куҷое, ки набошем, бояд ватани хеш, урфу одати мардумамонро ба ҳамагон муаррифӣ кунем ва аз ин бояд ифтихор дошта бошем. Мутаассифона, баъзеҳо чун аз ватан берун мешаванд, ин нуктаҳоро фаромӯш месозанд.
Сухан дониста гӯй, то хешро аз худ наранҷонӣ,
Зи ҳарфи бетаамул ошно бегона мегардад.
Мо дар зиндагӣ бояд мунофиқ набошем.
Мунофиқро мунофиқ дон, мунофиқ,
Мунофиқро мадон ёри мувофиқ.
Президенти кишвари мо аслан ба муаррифӣ ниёз надорад. Ӯро ҳама дӯст медоранд. Барои ҳамин, фарзандони азиз, дар куҷое, ки набошем, бояд ифтихор намоем, ки фарзандони тоҷик ҳастем. Бале, муҳоҷират ин амри воқеӣ дар тамоми рӯи ҷаҳон аст, вале ин маънои онро надорад, ки мо ватанро фаромӯш созем.
Беватан нест ғарибе, ки кунад ёди ватан,
Дар ватан будаи бе ёди Ватан беватан аст.
Ба онҳое, ки дур аз ватан ҳастанд, гуфтаниам, ки мо рӯзҳои мудҳишро аз сар гузаронидем. Ҳамаамон бо чашмонамон дида будем ва Худованд ҳеҷ гоҳ он рӯзҳоро ба сари миллат наорад. Ҷангҷӯ набошед, чун ҷанг бисёр касофатиҳо доштааст. Ҳар куҷое, ки набошед, шиори шумо бояд “Ассулҳу хайрун” бошад. Яъне, сулҳ хуб аст, шунидани калимаи сулҳ гуворост. Бояд рӯи диламонро ба сӯи қибла рост кунем.
Мавлоно Абдураҳмони Ҷомӣ бо ин маънӣ мегӯянд, ки:
Биё, эй ҷигаргӯша фарзанди ман,
Бинеҳ гӯш бар гавҳари панди ман.
Садафвор биншин даме лаб хамӯш,
Чу гавҳар фишонам, ба ман дор гӯш.
Шунав панду дониш бад-он ёр кун,
Чу донистӣ, он гаҳ бад-он кор кун.
Зи гӯш ар наяфтад ба дил нури ҳуш,
Чӣ сӯрохи гӯшу, чӣ сӯрохи муш!
Ба тоат чӣ судат, ки пуштат дутост?
Ки рӯи дилат нест бо қибла рост!
Расули акрам (с) мефармоянд, ки Ватан модари дуюм аст. Ҳоло фурсате фаро расидааст, ки мо ватандӯстии худро дар амал собит намоем. Воқеан, дӯст доштан ва ободу шукуфо гардонидани Ватан яке аз фармудаҳои дини мубини ислом мебошад, ки дар ин бобат Расули Худо низ фармудаанд: “Муҳаббат ба Ватан аз имон аст”.
Ватани моро ғайр аз худи мо каси дигар обод намекунад, чунки ин Ватан аз мост ва тақдири имрӯзу фардои он низ дар дасти худи мост. Бинобар ин, мо – соҳибватанон бояд сарҷамъу аҳлона заҳмат кашем, Ватанамонро обод созем ва ба наслҳои оянда як мулки ободу давлати пешрафта ба мерос гузорем. Ин талаби замон, тақозои нангу номус, нишонаи соҳибватанӣ ва шарти ватандорист!
Ҳоҷӣ Исмоил ПИРМУҲАММАДЗОДА,
Аълочии матбуот ва фарҳанги Ҷумҳурии Тоҷикистон
