Ҳолати умумӣ бо эпидемияи нави вируси тоҷдор шабеҳи призмаест, ки моҳияти тафриқаҳои кишварҳои гуногунро инъикос менамояд. Нахустин посухи Чин дар ин санҷиши ҳаматарафа он аст, ки ин эпидемия бераҳм, муддаои табъ, вале ҳеҷ кас наметавонад баҳои мукаммалро барои асардуздӣ ба даст орад. Вирус воҳиманок нест, аммо таҳдидомез аз ин ҳама ҷаҳолат аст. Агар одам бемор бошад, ба ӯ дақиқан мувофиқи ҷуссааш, зарари расида, ҷонибҳои сусту қавӣ, назоратҳои илмӣ,тақвият бахшидани омилҳои дохилӣ, беҳгардонии омилҳои беруна ва худсафедкунӣ рафтор менамоянд.
Беҳшавии беморони заҳролудшуда аз вируси нави тоҷдор – ин эҳтимолияти баланди бебаҳс дар Чин аст. Аммо, агар ин муҳити иҷтимоист ва мамлакат ба дараҷаи кофӣ бузург аст, ҳангоми эпидемия мушкилоти он аз буда бештар мегардад, нисбат ба бемории фардӣ. Бо илова ба сабабҳои мутахасисони бемориҳо, иҷтимоиёт, одатҳои маданӣ, ва ҳатто дараҷаи рушди иқтисодиёт, сохтори сиёсӣ ва механизми амалкунадаи он бо дарназардошти рангҳои воқеии худ, дар натиҷа ба фалокат дучор мешавад. Рушди инсоният аз табиати иҷтимоӣ ҷудонашаванда мебошад. Дар ҷамъияти замонавӣ ман туро дорам ва ту маро дорӣ. Муошират ва инкишоф бо ҳамдигар мусоидат менамоянд. Вале, барои ҳолатҳои эпидемиявӣ истифодабарии назарияи эпидемиологӣ, барои таҳлили ҳолати эпидемия, муошират басо даҳшатнок аст. Дар ин аст фарқияти маданияти чинӣ аз ғарбӣ. Нависандае, ки аз академик Чжун Наншан мусоҳиба гирифт, бо як ҳаяҷон гуфт: “Ман дар симои академик Чжун симои воқеии миллати хешро дарк кардам. Баъди азоб мо охируламр Худоро дарёфтем”. Академик Чжун эпидемияро дар пеши назари файласуф таҳлил кард, чанд намуд айнакҳои рангаи хонданашавандаи ғарбиро сохт. Ӯ ба андешае аст, ки дард – ин дӯсти бемор аст. Вақте ки дард ҳаст, бояд кадом як номунтазамӣ вуҷуд дошта бошад. Агар шумо ин номунтазамиро идора кунед ва ё ислоҳ намоед, хуб хоҳед шуд. Мо инро дар сатҳи моддӣ амалӣ намудем ва бо такя ба илму техника, беҳтар кор карданашро идома медиҳем.
Вале ҷамъият аз одамон фарқ мекунад, мушкилоти иҷтимоӣ, омезишёбии фарҳангҳо, иқтисодиёти иҷтимоӣ, сиёсат ва дигар тафриқаҳо садди роҳ мешаванд, аз ин рӯ, шояд як ва ду моҳ зарурате пеш ояд, то беморро табобат намуд ва якбора авҷгирии эпидемия зиёда аз даҳҳо ҳазор одамонро мубталои худ намуд. Ин метавонад ҳамагӣ чанд рӯзро дар бар гирад. Ин бонги хатари ҷорист барои тамоми инсоният.
Чӣ тавр бояд вируси нави тоҷдорро лаҷом зад, аллакай лаҳзаҳои нигаронкунии ҳаёт ва марги инсонҳо даррасид. Ҳама гуна ҷаҳолат, бетарафӣ, зерковии ҳамсоя аз хӯҷаини вирус ҳам даҳшатноктар аст. Фақат инсоният дар якҷоягӣ метавонад бо асосҳои илмӣ, ақлонӣ ва таҷрибавӣ кор кунад. Танҳо бо мустаҳкам кардани ҳамкориҳо, бо асосҳои воқеӣ ва дурусту судманд ҳамаҷониба пешгирӣ ва назорат кардан, мо метавонем пурра ҷанги муҳофизии тақдири ҷомеаи инсониро бурд намоем.
На он қадар мушкил аст ба хотир овардани баъзе таҷрибаҳои ошно тайи ду моҳи ҷараёни мушкили муқобилият бо эпидемия дар Чинро. Аз ҳама бештар калимоте, ки дар Чин паҳн шудаанд: оҷилан нишон додан, оҷилан пешгирӣ намудан ва оҷилан табобат намудан. Зуд- зуд дастҳоро шустан, дар як ҷо ҷамъ наомадан ва ниқоб пӯшидан омилҳои асосии пешгирии ин маризист. Ба овозаҳо бовар накунед, вале ба некбинии илмӣ оид ба эпидемия эътимод дошта бошед. Чин ҳамаи имкониятҳоро истифода кард ва аз ҳама мукилаш ин муборизаи дақиқ ва илман бо эпидемия буд, ки дар фазои бунбаст муваққатан қарор нагирифт.
Аз нуктаи назари он, ки дар мамлакати дорои беш аз як миллиард аҳолӣ, бисиёр намуди фаъолиятҳои иқтисодӣ тайи ду моҳ боздошта шуданд, ки ин бешубҳа, дар таърихи инсоният беҳамтост. Мушкилот ва талафоте, ки Чин аз сар гузаронид, азим буда, вале он равзана ва таҷрибаеро дар мубориза бо эпидемия барои тамоми инсоният вогузор намуд. Махсусан зери роҳбарии оқилона ва дурусти Ҳизби коммунисти Чин, хати дуруст ба иродаи кишвар ва миллат бархост ва дар ҳар як инсон, дар ҳар як макон ва дар ҳар як замон ба амалҳои иҷрошуда мутлақо комёб шуд. Ин бартарии сиёсӣ зоҳиран як дастовардест, ҳамзамон аз ҳама гарон барои азнавбавуҷудоварӣ аст.
8-уми апрел Ухан аз асабоният ва аз паси дард аз нав эҳё гардид ва ба парвоз омад. Садоқати Ухан барои тамоми иносоният дар солномаи торих бо тамаддуни чинӣ сабт карда мешавад ва чун ҳамешагӣ дар ҷаҳон машҳур мемонад. Ва тамоми кишварҳои бузург ва митақаҳо чун пештара аз ин пинҳондорӣ азоб мекашанд. Босуръатӣ ва самаранокии Чин дар марҳилаи вақти тӯлонӣ роҳнамоии нав дар Ухан ба сифати сохтори ҳисобот ба шумор меравад.
Тақдири инсоният бояд омили рушд ба сӯйи некӣ бошад. Мардуми Чин ҳамзамон кӯшишу ғайрати корӣ, мардонагӣ ва мунтазам мукаммалкунии худро барои ноил шудан ба ретсептҳои нав оид ба пешгирии эпидемия ва мубориза бар зидди он истифода бурда ва бечунучаро бо тамоми инсоният андӯхтаҳояшонро тақсим менамоянд.
Умед ва некӣ бояд ба азобу кулфат дар тамоми дунё ғолиб ояд.
КАМЧБЕК,
хабарнигори рӯзномаи Global Times
