Як сол аст, ки бародару тағоямро надидаам. Модарам бошад, якуним сол боз бо бародарам фақат телефонӣ гуфтугӯ мекунад. Додари ягонаашро низ моҳҳост, ки надидааст ва ман эҳсос мекунам, модари ман хеле зиёд пазмони фарзанди дилбанду додари ягонааш шудааст. Чӣ гуна модар пазмони фарзанд набошад? Дар ҳоле, ки мани ҷавонмард гоҳо ба ёди додарам дилам бисёр танг мешавад. Чун ӯ дар ғарибӣ, ҳазорҳо километр дур аз мо қарор дорад.
Ман ҳам як сол пеш дар мулки ғурбат бо бародарони ғариб будам. Аз модарон хубтару бештар аз шароити зисти фарзандони ғариб ва аз мушкилу муаммои мулки ғарибӣ медонам. Аммо, бо вуҷуди ин, мисли модар пазмони бародари ғарибам намешавам. Камтар дар фикри ӯстам. Модари бузургро дилаш гувоҳӣ медиҳад, ки фарзандаш дар чӣ ҳол аст!
Падару модареро мешиносам, ки 7 сол боз дар интизори фарзанди ягонаашонанд. Хонаи онҳо дар баландиест. Аз рӯи ҳавлиашон роҳи асосӣ, ки равуои мардуми деҳ танҳо аз ҳамин роҳ аст, намоён аст. Борҳо шоҳиди он шудаам, ки модари ин хонадон дар зери дарахти зардолуи калоне нишаста, ба роҳ нигаҳ дорад. Яъне бисёр мехоҳад, ки ҳар автомобиле, ки аз роҳ мегузарад, рост назди дарвозаи онҳо омада истад ва аз дохили он фарзанди дилбандаш фарояду “Модар! Ман омадам …” гӯяд. 7 сол боз ин модар чунин орзуву умед дорад. Фарзанди ин модар низ дар ғарибист. Гоҳ-гоҳ бо модараш телефонӣ суҳбат мекунад. Аммо, аз чӣ бошад, модарашро ба дидораш мушарраф намегардонад. Бо ин ҳама модар ӯро дӯст медораду дар ҳақаш мудом дуои хайр мекунад…
Як зани дигари тоҷик 7 сол боз мунтазири омадани шавҳараш аз ғарибӣ аст. Вақте рӯзгор маҷбур кард, ки шавҳари ӯ ба ғурбат равад, фарзанди севумаш дусола буд. Ҳоло он кӯдаки кӯчак дар синфи дуюм мехонад. Офарини ин зан, ки 7 сол боз фарзандонашро танҳо тарбия мекунад ва намегузорад, ки ягон камие дошта бошанд. Шавҳараш кам-кам кӯмакпулӣ мефиристад. Ба ин хотир, ин зан кор мекунад ва намехоҳад доим ба шавҳар гӯяд, ки “Пул фирист”. Ягона хоҳиши ӯ омадани шавҳараш ба назди ӯву фарзандонаш аст! Агарчи кай омадани ӯ ва сабаби то ин дам наомадани ӯро намедонад, боз ҳам вафодору дӯстдори азизи дилаш аст. Албатта, хело зиёд пазмони шавҳараш шудааст.
Як модари дигарро мешиносам, ки қариб 15 сол боз танҳост. Писари ягонаи ӯ низ дар ғарибӣ, сиҳату саломат, албатта аз дуоҳои неки модараш. Ин модар низ ба ягон чизи писараш ниёз надорад. Танҳо ба худи ӯ!
Ин мисолҳо аз ҳаёти онҳое буд, ки ман мешиносам. Имрӯз аксарияти занҳои тоҷик чунин рӯзгор доранд. Худашон ин ҷову яке аз азизони дилашон дар ким-куҷо. Зиндагии маҷозӣ. Зиндагӣ дар фарсахҳо. Зиндагии якранг, дилгир. Зиндагии зиндаҷудоӣ…
Ягон зани дунё қудрате чун зани тоҷик надорад, ки дар чунин шароит, дар чунин дуриву ҷудоӣ зиндагӣ кунад.
Зани тоҷик сабуртарин зани дунёст. Моҳҳову солҳо ҷудоӣ аз фарзанд, шавҳар, додару бародар ӯро намешиканад. Дар ғами дурии онҳо, ки ҳама ба хотири пешбурди рӯзгор аз зану модару диёр дур мешаванд, месӯзад, ғамгин мешавад, пазмон мешавад, гиря мекунад… ва бо ин ҳама сабр мекунад. Худованд нигаҳбони ту бод, эй зан – модари мунис, хоҳари дилсӯз, ҳамсари вафодор ва духтари дилбанд. Илоҳо азизони дили шумо ба наздатон оянд ва ҷойи лабхандҳои пурдард ба шумо хандаи самимӣ, шодии бепоён ҳадя оранд!
Бунëдҷон ПӮЛОДӢ
