Баъди пахши филми мустанади «Бешарафӣ» аз силсилафилми «Хиёнат» тариқи телевизионии кишвар, парда аз рӯи симои аслии бузичаи зардакмӯйи фирорӣ бо ному насаби Муҳаммадиқболи Садриддин бардошта шуд.
Чанд муддат боз як сомонае бо номи “Ислоҳ нет”, ки дар рӯйихати сиёҳи Прокуратураи генералии Тоҷикистон ҷой гирифтаву чун тарғибгари армонҳои террористӣ эълон шудааст, аз ҳар пешравию рушди кишвар ба ғазаб омада, бо ҳар баҳона мекӯшад то хати батлон ба рӯйи ҳама дастоварди ҷумҳурӣ кашад.
Ровию таҳиягари он, гурезаи дарбадару ҳамкори террористон, нафаре, ки дар миёни ҳамҷинсбозони аврупоӣ бо лақаби “бузичаи зардакмуй” машҳур аст, Муҳаммадиқболи Садриддин мебошад. Ин нафар аслан дар бораи журналистика тасаввурот надорад ва маърузаи вай бештар ба вазъи сари минбари мулло монанд аст. Ин бадномшуда дар ватан, ки дар доираҳои рӯзноманигорон ба хотири сияҳном кардани журналистика аз гирифтани номаш ҳазар мекунанд, ҳамҷинсгарое, ки мардашро ҳар руз иваз мекунад, бештар ғайбати сари кӯчаи занонро ҷамъ оварда, дар асоси он навор омода месозад. Ин сафсаттаҳои Муҳаммадиқболи Садриддинро дар журналистика хабарнигорони касбӣ бо танз ҳарфи “занакҳои лаби об” меноманд ва ҷиддӣ намегиранд. Чунки нек медонанд, ки Муҳаммадиқболи Садриддин барвақт лақаби “бузичаи зардакмуй”-ро гирифтаву “занакои лаби об” барояш танҳо дугона ҳастанд.
Вале ин “занаки лаби об” на виҷдон дорад ва на дар калимае рост мегӯяд. Бузичаи зардакмӯйи моро ҳар як муваффақияту дастоварди Тоҷикистон ба ҳолати ҷунунӣ мерасонад ва ҳар ғайбату овозаеро мешунавад, онро дар шакли воҳимаю ҳангома обуранг медиҳад ва барои чор нафаре, ки аз воқеияти Тоҷикистон дуранду мисли вай дар бару тарабхонаҳои шабонаи аврупоӣ мард меҷӯянд, пешкаш мекунад.
Дар асл ин зардакмӯй кист? Чӣ гузаштае дошт ва чаро девонавор махсусан ба муваффақияти мардон ҳасад мебарад? Филми мустанади “Бешарафӣ” маҳз посух ба ин саволҳо ҷустааст. Бадбиние, ки дар шуури Муҳаммадиқболи Садриддин ҷо шудааст, аз куҷо бошад? Ба ин савол низ аз филми мустанади «Бешарафӣ» посух метавон гирифт. Ва ин ҳолати рӯҳӣ ва зиёноварии Муҳаммадиқболи Садриддинро равоншиносони шинохта хуб шарҳ додаанд.
Мо, ки медонем, Муҳаммадиқбол, – “бузичаи зардакмӯй” дар асл фақат ба меҳрубонии мардон ниёз дорад, мехоҳад худро бо мардони тануманду воқеӣ бинад. Вале дар ҳамин ҳол, ин маъшуқаи сад ҳамҷинсгаро пешрафту дастовард, комёбию ҷоннисории мардони кишварро намебинад.
Дар бораи ҳаёти «афғонии» ӯ ва банди Ғулом қумондон будани ӯ як зумра шаҳрвандони Афғонистон ва собиқ қумандонони ИНОТ, ки падари ӯ мулло Қаландар ва писараш Муҳаммадиқболро нағз мешиносанд ва дар Афғонистон аз як ноҳия буданд, ҳикоят кардаанд, ки дар ҳақиқат, боиси шармандагӣ аст ва ба нангу номуси ҳар инсони озода таъсир мерасонад.
Худонотарсии Муҳаммадиқбол худ мавзӯи алоҳидае аст. Ҳамватанон ва ҳаммиллатони хешро чӣ гуна дар Аморати Муттаҳидаи Араб фиреб дода, аз онҳо маблағи калон гирифта, дигар барнагардонидаст, дар ин филм шоҳидони ҳол ва ҷабрдидагон нақл мекунанд. Ҳайфи кас меояд ба ин гуна ашхос. Боз ҳангоми фиреб истифода бурдани ӯ аз оятҳои Қуръониву Аҳодиси Паямбар алайҳиссалом нафрати шахсро ба ин касиф бештар мекунад.
Ӯ дар Аврупо нишаста гоҳе аз шахсиятҳои таъсиррасон ба фикри худаш мегӯяду гоҳе буҷаи кишварро ҳисоб мекунад, гоҳе дастоварду муваффақияти ҷумҳуриро чену баркаш менамояд, аммо муҳимтарин нуктаи ҳазённомааш, ки барои ҳар хонанда бараъло маълуму рушан аст, ҳисси нотавонбинӣ, бахилӣ, ҳасрату нола аз ҳар як муваффақият дар Тоҷикистон аст.
Ин бузаки зардакмуй, ки дар ҳаёташ алифбои журналистикаро варақ назадааст, бо даҳони пур аз “манбаи боэътимод” ҳарф мезанад ва ба “номаҳои беном”, ки шояд шавҳаронаш менависанду ӯ мехонад, такя мекунад.
Бузичаи зардакмуй бо овози чирросии хос ба “бузаки бешир”, ки ҳоло ҳам ба хотири гирифтани паноҳгоҳи сиёсӣ гоҳ ба ҷамъомади гейҳо мешитобад ва гоҳи дигар барои хурдани “шоурмаҳои Кабирӣ”, баъди ҳар як нишасту ҷамъомад медавад.
Ин бехабар агар дар кишваре, ки он ҷой принсипҳои рузноманигорӣ дар ҷои аввал мебуд, зиндагӣ мекард, кайҳо барои тӯҳмату дасисааш пушти панҷара кашида мешуд!
Бузаки зардакмуй ҳоло арӯси чанд домоди дигар мешаваду шавҳараш ба гӯши вай не, балки ба гуши бузакҳои дигар ҳам афсона мехонаду барояшон нома менависад ё не, саволе аст, ки посух мехоҳад. Посухе, ки ҷавоби онро бояд нигаҳ кард, ё дар навбати хондану шунидани он аз ҷониби Муҳаммадиқболи Садриддин бояд истод!
Аз ин амалҳои ноҷавонмардонаи ӯ метавон хулоса кард, ки барои ӯ ҳеҷ гуна дин, мазҳаб вуҷуд надорад. Ҳамаи ҳаракатҳояш барои ба даст овардани пули муфту зиндагии ба табъи дилаш дар Аврупо ҳаст! Чунки Афғонистону Аврупо ба хотири ба зону нишастану сар ба замин мондан дар пеши мардон, ба ғайр аз ризо кардани ин беморон маблағи ҳангуфт ҳам медиҳанд…
Хуршед Атовулло,
МТЖТ
